

Η όμορφη πόλη, με την παλιά της πόλη, αποτελεί ένα κόσμημα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και ιστορίας, συνδυάζοντας διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς, την ανατολή με τη δύση, με μια πανέμορφη αλλά ταυτόχρονα ταραγμένη ιστορία.

Πόσες φορές έχουμε περπατήσει στα πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης, θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική και φανταζόμενοι τις ιστορίες που κρύβουν τα παλιά αρχοντικά! Σήμερα η μαγεία αυτή διακόπτεται από εικόνες εγκατάλειψης και αδιαφορίας . Όλη η πόλη μας είναι βυθισμένη στην βρωμιά, την παραμέληση την φθορά και την αδιαφορία.
Περπατώντας στους δρόμους συναντάμε σπασμένα πεζοδρόμια , κάδους που ξεχειλίζουν , εγκαταλειμμένα κτήρια και παιδικές χαρές που μοιάζουν με εργοτάξια. Ακόμη και τα πάρκα, που θα έπρεπε να είναι καταφύγια πρασίνου και χαλάρωσης, μια όαση μέσα στην τσιμεντούπολη, έχουν μετατραπεί σε χωμάτινους σκουπιδότοπους.
Αντίθετα με άλλες πόλεις που επενδύουν στην αναβάθμιση των δημόσιων χώρων, η δική μας όμορφη πόλη, φαίνεται να παραμένει στάσιμη αφήνοντας του πολίτες τους να ζουν σε ένα περιβάλλον υποβαθμισμένο.
Για παράδειγμα κάθε φορά που περνάω από την οδό Αν.Δημητρίου στο ύψος του 1ου γυμνασίου, δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω βλέποντας τη διάβαση για τυφλούς που οδηγεί κατευθείαν στους κάδους των σκουπιδιών. Είναι σαν ένα σιωπηλό κατηγορώ για την αδιαφορία μας. Φαντάζομαι έναν άνθρωπο με αναπηρία, να προσπαθεί να βρει τον δρόμο του, και να βρίσκει μπροστά του αυτό το εμπόδιο. Πώς μπορεί κάποιος να αισθάνεται ασφαλής και ήσυχος σε μια πόλη όπου οι πιο ευάλωτοι πολίτες αντιμετωπίζονται με τέτοιο τρόπο;

Η αδιαφορία μας για τα κοινά προβλήματα είναι σαν ένας ιός που εξαπλώνεται σιγά – σιγά και μας μολύνει. Όταν βλέπουμε σκουπίδια στον δρόμο, σκεφτόμαστε ότι κάποιος άλλος θα τα μαζέψει. Όταν παρατηρούμε βανδαλισμούς, θεωρούμε ότι δεν μας αφορούν αφού δεν είναι στο σπίτι μας. Αυτή η νοοτροπία της ατομικής ευθύνης, που τις περισσότερες φορές συνοδεύεται από την πεποίθηση ότι «θα το κάνει κάποιος άλλος» μας οδηγεί σε μια κατάσταση χειροτέρευσης και παρακμής.

Η παρακμή της πόλης μας είναι αποτέλεσμα της ατομικής αδιαφορίας και της έλλειψης συλλογικής συνείδησης. Η ανεπαρκής ενημέρωση και η απουσία εκπαίδευσης σχετικά με τον σεβασμό στο περιβάλλον, σε συνδυασμό με την έλλειψη ελέγχου και την ανοχή στις παραβάσεις, έχουν ενθαρρύνει συμπεριφορές που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής όλων μας. Η